Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen. .

7 maanden liefde, 10 jaar ldvd

van een man die een bloedmooi meisje zag



De ontmoeting

Ik was in mijn jeugd een beetje een onhandelbaar type en een wildebras.
Ik ben geen lieverdje maar heb wel gevoel in mijn hart.
Dit verhaal gaat over mijn grote liefde die ik kwijt ben geraakt, door een samenloop van omstandigheden, die allemaal stuk voor stuk normaal gesproken nooit voor waren gekomen en zich nu in een keer allemaal in een snel tempo opvolgden.
Ik zal beginnen bij het begin.

Ik was 14 jaar en zat op de MAVO. Ik werd daar vanaf gestuurd omdat ik een van de leraren had geïntimideerd. Geen een andere school wilde mij nog hebben behalve de spijbelschool. Sinds ik de film “Turks Fruit” had gezien waarin Rutger Hauer in het begin van de film een Indonesisch typje versierd, viel ik op Indonesische vrouwen.
Ik had tegen een vriend van me gezegd: “De volgende vriendin die ik neem moet Indonesisch zijn”. ...

Het was mijn eerste schooldag op de nieuwe school.
Ik ging met de tram naar mijn nieuwe school (de spijbelschool) en toen ik in de tram stapte zat ze daar op een bankje in de tram een bloedmooi Indonesisch meisje en naast haar was nog een plaatsje vrij maar ik ging op het bankje voor haar zitten want ik wilde mij niet laten kennen. Twee haltes voordat ik er uit moest stapte de persoon die naast mij zat uit en moest ik opstaan van het bankje zodat de persoon uit kon stappen. In plaats van weer op mijn bankje te gaan zitten nam ik plaats naast het Indonesische meisje. Een halte voordat ik eruit moest stapte het Indonesische meisje eruit. De halte daarna ging ik eruit. Toen ik op school aankwam bleek dat het meisje uit de tram in mijn klas zat.

Zij was supermooi en het type waar je alleen maar van kunt dromen maar in de realiteit niet kunt krijgen. Ik had mijn strategie van te voren al bedacht. Zo een vrouw daar kijken alle jongens naar dus als ik bijzonder wil zijn moet ik niet naar haar kijken. Dat zou haar onmiddellijk opvallen. Zo gedacht zo gedaan. Ik keek niet naar haar. Ik keek ook niet naar andere vrouwen in de klas. Ik maakte het tot een gedragsregel van mijzelf niet naar vrouwen te kijken waar ik ook was. Wel had ik tegen een van mijn vrienden uit de klas gezegd dat ik het Indonesische meisje het
einde vond en dat ik haar wel als vriendin zou willen hebben. Dit heeft de goede jongen aan haar verteld achter mijn rug om. In de tweede schoolweek toen ik met de tram naar huis ging zat zij in dezelfde tram.
Ik had nog steeds geen woord tegen haar gesproken en geen blik naar haar geworpen. Ik stapte uit op het Leidscheplein om over te stappen op lijn 10 en stond op de halte te wachten. Zij was ook uitgestapt en haar kant op gegaan. Opeens kreeg ik van achteren een aai over mijn bol. Toen ik keek wie dat had gedaan was zij het, ze liep door en keek naar achteren. Ik keek haar aan en ze lachte naar mij. Ik wist niet of ze me uitlachte of toelachte.

De volgende dag op school vroeg ik aan haar waarom ze mij over mijn bol had geaaid waarop ze antwoordde: “oh niks, gewoon” toen vroeg ik aan haar of ze meeging naar het Vondelpark om een Jointje te roken waar zij mee instemde. In het vondelpark hebben we gepraat en een jointje gerookt. Zij heette Sandra, was twee maanden ouder dan ik en ze had geen vriend. Ik vroeg of ze zin had om het weekend uit te gaan met mij en ze stemde toe.

Dus die zaterdag ging ik met haar uit er was ook een vriend van mij bij waar ik bijna elke dag mee omging. We gingen eerst naar een coffeeshop op het koningsplein daar haalden we stuff en dronken een colaatje. Mijn vader en moeder waren gescheiden en mijn vader was op vakantie een weekje. Van te voren had ik het tweepersoonsbed van mijn vader verschoond in de hoop dat ik haar die avond in dat bed kon krijgen. Hoe dat wist ik absoluut niet maar ik hield er rekening mee. In de coffeeshop vertelde ik dat ik nog een andere leuke coffeeshop wist waar we ook wel even heen konden gaan.
Wat ik niet vertelde was dat die coffeeshop tegenover de woning van mijn vader lag.

Aangekomen in die coffeeshop rookte we nog een jointje en dronken we een colaatje. Ik had haar nu enkele honderden meters van het bed waar ik haar in wilde hebben maar wist totaal niet hoe ik dat nou moest aanpakken.
Tot mijn vriend zei: “Er komt nog een goede zaterdagavondfilm op televisie zullen we die bij je vaders huis gaan kijken ?” dat was het beste wat hij die avond gezegd had, ze stemde toe.
Dat bracht ons nog dichter bij het het bed waar ik het meisje in wilde krijgen sterker nog we zaten op dat bed TV te kijken dus ze zat er al op. We rookten nog een jointje en nu moest ik haar alleen nog vragen of ze bij mij wilde blijven slapen maar ik was bang dat ze geen ja durfde te zeggen in aanwezigheid van mijn vriend.
Dus moest ik hem de deur uit zien te krijgen. Dus verzocht ik hem weg te gaan en of hij morgenochtend weer langs zou komen. Hij ging weg en toen waren we alleen.

Ik ging naast haar zitten op het bed en sloeg mijn arm om haar heen. Ik vroeg aan haar bijna smekend: “Blijf je bij me slapen?” Ze zei dat ze haar moeder zou bellen
dat ze met de nachtbus terug zou komen maar ik wilde dat ze zou blijven slapen en niet dat ze na een vrijpartij weer weg wilde gaan. Ze belde haar moeder die het niet goed vond dat ze bij mij zou slapen. Ze zei tegen haar moeder dat ze dat toch ging doen en gooide de hoorn erop. We hebben de hele nacht gevreeën het was de mooiste nacht van mijn 14 jarige leven. In de ochtend zei ze dat een jongen nog nooit zo lief aan haar had gevraagd of ze met hem wilde slapen.

Deze relatie heeft ongeveer 7 maanden geduurd soms bleef ze wel langer dan een week bij me slapen, ze kwam in ieder geval elk weekend. Het gevoel van geluk wat er door mij heen ging als ik s’morgens wakker werd en ik ontdekte dat zij naast mij lag is niet te omschrijven. Goh wat was ik verliefd ik wilde haar nooit meer kwijt.

Ik droomde een keertje dat we in de coffeeshop waren en dat ik toen ik terug kwam van de W.C. er een jongen met een arm om haar heengeslagen zat zonder dat zij daar tegen protesteerde. Dat gaf mij een verschrikkelijk gevoel. Maar het was maar een droom gelukkig. Toch kwamen er momenten dat we vreselijk ruzie maakten om de stomste dingen. Maar als we het dan bijlegden was het een heerlijk gevoel om haar weer in mijn armen te nemen.


Het probleem

Ik woonde bij mijn moeder en mijn vriendin sliep bij me maar we kregen verschrikkelijk ruzie. Toen de volgende ochtend mijn moeder zei dat mijn vriendin niet meer mocht komen zei ik: “Nou dan zul jij zien wat er gebeurd” dat had ik niet moeten zeggen want mijn moeder ging toen naar het politiebureau en deed een valse aangifte dat ik haar uit het raam zou hebben geprobeerd te duwen. Ik was wel eens met politie in aanraking geweest want ik was een wildebras en schopte voortdurend tegen de regels.
Maar mijn eigen moeder uit het raam proberen te duwen dat zou ik nooit hebben gedaan en ook nooit doen. Ik mocht niet meer met mijn grote liefde omgaan, van haar moeder niet en van mijn moeder niet terwijl we dat zelf nog wel wilden.
We wilden bij elkaar blijven. De zus van mijn moeder en haar man (mijn oom dus) die namen mij in huis bij hen. Dat wilde ik niet maar ik kon weinig doen want mijn oom was een gevreesde vechtersbaas.

Niemand in het buurtcafé wilde met hem aan de stok krijgen. En ik dus helemaal niet als inmiddels 15 jarige jongen. Hij was een grote overmacht voor mij. Ik heb daar een paar weken bij mijn tante en oom in huis gezeten zonder dat ik bij mijn vriendin kon zijn. Ik mocht een keer naar haar toe maar dan moest ik voor het eten weer terug zijn van mijn tante en oom. Maar ik ging niet terug om te eten toen ik bij mijn vriendin zat, want ik was daar net en ik wilde nog niet weg bij mijn vriendin. Ik had niet gedacht dat mijn oom helemaal naar de andere kant van de stad zou gaan om mij te halen maar dat deed hij wel. Dus stond opeens mijn oom bij mijn vriendin in de slaapkamer en ik moest mee. Dit was zo een shockerende ervaring voor mij dat ik geestelijk een behoorlijke klap kreeg. Dit was gewoon pure huisvredebreuk en wie zijn zij wel dat ze zich zo met mij mogen bemoeien. Ik wilde over mijn eigen leven beslissen. Ik was wel 15 maar geestelijk was ik veel ouder en was zeer zelfstandig.

De strafmaatregel was twee weken huisarrest bij mijn oom en tante en kon mijn
vriendin dus niet zien. Doordat mijn moeder die valse aangifte had gedaan over mij, en mijn oom en tante er nog en paar schepjes erbovenop hadden gedaan moest ik ook een gesprek hebben met de wijkagent.
Wijkagenten zijn een beetje zielige nepagenten die ook moeite hebben om meisjes te krijgen heb ik het idee want toen de man hoorde dat ik als vijftienjarige jongen regelmatig met mijn 15-jarige vriendin sliep zij hij dat als ik dat nog een keer zou doen dat hij mij zou laten arresteren voor verkrachting. Hij was gewoon stinkend jaloers op mij. Mijn oom en tante ook omdat hun zoon van vijftien nog net een klein kind was en ook niet zo succesvol bij de meisjes. Ik leefde- en gedroeg ik mij als een volwassene en was al veel wijzer.

Na die twee weken huisarrest hadden mijn oom en tante wel genoeg van me.
Door te doen dat ik niet bij mijn vader wilde wonen besloten ze om mij bij mijn vader te droppen. In werkelijkheid wilde ik dolgraag weer bij mijn vader wonen (ik had al eerder een tijdje bij mijn vader gewoond) want die liet mij tenminste over mijn eigen leven beslissen en had ik weer alle vrijheid om te gaan en te staan. Dus ik belde mijn vriendin op en vertelde dat ik bij mijn vader zat en vroeg of ze zin had om het weekend bij mij te slapen en die kwam.
Toen zaten we weer op mijn kamer bij elkaar die avond en ik dacht dat het eindelijk voorbij was. Totdat er op de deur werd geklopt en mijn oom samen met de oom (of zoiets) van mijn vriendin de woning van mijn vader ongevraagd binnen kwam wandelen met de mededeling, dat Sandra hier niet mocht komen.
Waarop mijn vader zei dat Sandra wel hier mocht komen het was immers het huis van mijn vader en bepaalde mijn vader dus wie er in dat huis mocht komen. Dit was echt te veel voor mij.

Zou mijn oom me dan nooit meer met rust laten en waar bemoeide hij zich mee.
Ze probeerden een wig te drijven tussen mijn vriendin en ik. Ik stond helemaal te trillen op mijn benen van het onrecht dat mij werd aangedaan.
Als ik een sterke grote man was geweest dan had ik mijn oom het huis uitgegooid. Na het gesprek tussen mijn oom en mijn vader besloot mijn oom toch weg te gaan en mocht mijn vriendin blijven. Hier is er iets vreemds met mij gebeurd de spanning werd mij te veel en ik kon het allemaal niet meer aan. Ik raakte in een dip en ik kon de gebeurtenissen niet meer loslaten er waren allemaal dingen gebeurd die ik niet voor mogelijk had gehouden. Hoe halen die mensen het in hun hoofd zich zo met mij te bemoeien. Ik was ook bang voor wat de wijkagent tegen me had gezegd.

Ik durfde amper nog te vrijen met mijn vriendin. De gebeurtenissen bleven maar in mijn hoofd zitten en de keer daarna dat mijn vriendin weer bij me kwam zaten we op mijn kamer en opeen zei ze tegen mij: “Nou ik ga naar huis hoor want we zitten hier nou al drie uur en je hebt nog geen woord tegen mij gezegd”. Toen drong het opeens tot mij door dat ik inderdaad nog niets gezegd had, ik zat in een soort shocksituatie. Ik vroeg haar alsjeblieft te blijven en verontschuldigde mij. Ik zat flink in een dip na wat er allemaal gebeurd was.

Door de verzonnen verhalen van mijn oom en tante aan de wijkagent en de valse aangifte van mijn moeder kreeg ik te maken met de kinderbescherming en de kinderrechter die mij in een jeugdgevangenis liet plaatsten waar mijn vriendin mij niet mocht bezoeken.
Daar moest ik zitten in afwachting tot ik geplaatst werd in een tehuis ergens bij de Duitse grens 200 kilometer van mijn vriendin vandaan. Wel belde mijn vriendin me af en toe op om te vragen hoe het met mij ging. Ik kon al niet meer goed denken en ik werd gedwongen medicijnen te slikken. Ik wist dus dat ik naar dat tehuis zou gaan en dacht ook dat het einde verhaal met mij was. Ik kreeg gesprekken met een psychiater en die vertelde dat ik mijn moeder nooit meer zou zien. Mijn hele leven niet meer. Onder de invloed van de medicijnen en na al die gebeurtenissen die ik nooit voor mogelijk zou hebben gehouden geloofde ik dat en was het na wat mijn moeder me had aangedaan evengoed een zware klap voor mij omdat ik toch nog heel veel van mijn moeder hield.


Mijn grootste fout

Op een gegeven moment belde mijn vriendin mij weer en mocht ik haar even aan de telefoon. En toen deed ik een van de stomste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan. In de veronderstelling dat het voorgoed met mij gedaan was (ik kon niet helder denken meer) zei ik dat het uit was en of ze dat goed vond. Ze deed alleen maar van: “Tsss”. Mijn zelfvertrouwen was er ook niet meer en dacht ook dat ik niet meer goed genoeg voor haar was dus hield de eer aan mijzelf. Het was over en voorbij er was niks meer aan te doen dacht ik. Ik was einde verhaal en het zou nooit meer goed komen.
Basta finito.

Ik ben nog een keer weggelopen uit die jeugdgevangenis (waar ik alleen maar zat in afwachting dat ik geplaatst zou worden in dat tehuis) en heb mijn moeder gevraagd of ze die maatregel niet ongedaan kon maken maar zij heeft me weer teruggebracht met mijn opa en oma. Ik was inmiddels mijzelf niet meer. Ik durfde niet naar mijn vriendin te gaan en in die toestand onder haar ogen te komen ik was totaal van slag af en kon alle gebeurtenissen niet goed verwerken. Ik voelde mij niet meer waardig genoeg voor haar.

Zittend in afwachting op mijn plaatsing begon wel steeds meer het besef te komen dat ik mij moest gaan verzetten tegen de plannen die ze met mij hadden. Mijn vriendin belde me niet meer. Ik had ook niet het idee dat ik ooit nog kans bij haar zou maken. Zij ontwikkelde zich verder en ik bleef stil staan. We waren geen partij meer voor elkaar. Ik zag haar als superieur en mezelf als waardeloos. De maanden verstreken. Wat ik ook deed ik mocht niet meer bij mijn vader wonen van de kinderrechter en moest in dat tehuis geplaatst worden. Er zijn heel wat nachten geweest dat ik heb liggen huilen om het verlies van mijn vriendin.


Het gevecht

Eenmaal in dat tehuis geplaatst een half jaar nadat ik het had uitgemaakt door de telefoon met mijn vriendin had ik een gesprek met een psycholoog die ik vertelde dat ik er zo onder leed dat het uit was met mijn vriendin.
Toen vroeg hij me hoe het uit was gegaan en heb ik hem het verhaal uitgelegd.
Toen zei hij misschien kun je haar eens opbellen. Ik besefte toen dat het eigenlijk helemaal nog niet einde verhaal met mij was maar dat dit mij was aangepraat door de groepsleiders van de jeugdgevangenis en de psychiater aldaar.
Dus kort daarna ben ik naar het telefoonhokje gegaan en heb mijn toen ex-vriendin opgebeld en het eerste wat ik vroeg aan haar was zoiets als: “Hoi hoe gaat het? Hou je nog van me?” waarop zij antwoordde: “Nou daar zou ik maar niet op rekenen” toen ik dit hoorde barstte ik echt in huilen uit en kon ook niet meer stoppen met huilen.
Vanaf dat moment is het gevecht begonnen om haar weer voor mij terug te winnen. Maar op dat moment kon ik niet verder praten met haar en heb gevraagd of ze er niet over na wilde denken en heb gezegd dat ik verschrikkelijk veel van haar hield en heb gedag gezegd en de hoorn er opgelegd.

Ik wilde haar terug ik kon ook niet accepteren dat ik haar voor altijd kwijt zou zijn.
De waarheid was te hard voor mij dus wilde het niet geloven.
Ik zat in een tehuis 200 kilometer van haar vandaan en zij was het allerbelangrijkste wat er maar in de wereld was voor mij. Ik dacht dat als ik haar zou kunnen overtuigen dat het allemaal een misverstand was en dat ik alleen maar van haar kon houden en niet zonder haar kon en dat ze onterecht denkt dat ik het niet goed met haar voor heb, dat ze dan ook in tranen zou uitbarsten en opnieuw haar liefde voor mij weer zou bekennen.
Het feit dat ik haar kwijt was deed mij ondragelijk veel pijn ik moest iets doen dus schreef ik een brief naar haar. Het schrijven van de brief gaf mij hoop dat het weer goed zou komen en dat verzachtte de pijn een beetje.

In mijn brieven probeerde ik de pijn te omschrijven die ik leed en vertelde ik hoe vaak ik moest huilen omdat ik haar kwijt was, in de hoop dat ze mij dat niet aan wilde doen en mij weer terug zou nemen. Ik heb haar ook nog heel wat keren gebeld maar ik kon lullen als brugman ik kon haar niet overtuigen van mijn vergissing.
Ik heb haar verteld dat ik het niet erg vond als ze een vriend zou hebben als ze maar weer bij me terug kwam zodra ik weer terug was in Amsterdam.
Ik heb haar een keer aan de telefoon gesmeekt of ze alleen maar de woorden wou zeggen “Ik hou van je” omdat ik alleen haar stem die woorden wilde horen zeggen ook al wist ik dat ze het niet echt meende. Ik heb dat tijdens dat telefoongesprek zolang gesmeekt dat ze het uiteindelijk zei.
Waarop ik met mijn stomme kop vroeg meen je het? Echt waar? En kon de realiteit niet meer zien. Ik heb de rest van de avond gehuild op mijn kamer. Ik heb een keertje tijdens een telefoongesprek zolang gezeurd of ze mij een keertje op wilde bellen dat ze me dat toezegde maar niet deed uiteindelijk.

Ondertussen was ik al 16 jaar geworden. In het tehuis takelde ik alleen maar meer af en wilden ze mij weer verlammende medicijnen gaan toedienen wat ook gebeurde. Toen besloot ik weg te lopen. Zelf was ik al daartoe niet meer in staat dus belde ik mijn zus en die heeft mij geholpen te ontsnappen.


Terug in Amsterdam

Een goede vriend van mij hielp me met een kamer in een kraakpand zodat ik ergens kon slapen. Ik was weer vrij ik stond wel op de telex maar de politie moest mij eerst te pakken zien te krijgen. In het tehuis stond mijn ontwikkeling stil terwijl de wereld daarbuiten zich verder aan het ontwikkelen was. Nu maakte ik daar weer deel van uit en mijn ontwikkeling stond niet meer stil.
Ik belde mijn ex-vriendin op en zei: “Hoi ik ben weer in Amsterdam” kunnen we een keertje afspreken. Waarop ze zei dat ze een andere vriend had.
Ik blufte en zei dat ik haar vriend z’n ballen eraf zou snijden. Waarop ze zei dat hij niet eens de moeite voor mij zou nemen.
Ze blufte gewoon terug. Ik heb haarzelf nooit gedreigd met geweld, daardoor zou ik alleen maar verder van het doel geraken. Maar dreigen dat ik haar vriend wat aan zou doen is wat anders.

Nadat ik een maand ondergedoken had gezeten en de politie mij nog niet gevonden had besloot de kinderechter dat ik bij mijn oom (een broer van mijn vader en een goede man) in Leiden mocht komen wonen. Dan had justitie tenminste zicht op mij en ik was uit de illegaliteit. Vanuit leiden belde ik haar weer en heb ik haar een beetje verteld hoe het met mij ging en toen ik haar vroeg naar haar vriend zei ze: “Oh die is niks bijzonders.” Maar ze wilde mij nog steeds niet ontmoeten.
Na mijn oom ging ik terug naar Amsterdam heb ik nog eerst een jaar op kamers gewoond en kreeg toen ik 18 was een zelfstandige huurwoning.

Tijdens een telefoongesprek vroeg ik een keer aan haar wanneer me ze het me nou zou vergeven, waarop ze zei: “Als je mij tweeduizend gulden geeft dan misschien.” Maar misschien is maar misschien. En als je liefde moet kopen is het geen liefde. De eerste keer dat ik haar weer tegenkwam sinds mijn terugkomst was op de Nieuwendijk. Ze wilde ongezien langs mij heen glippen maar ik riep haar naam en ze stopte. Ik vroeg haar : “Dus je wilt mij niet meer zien?” Ze keek een beetje van ja dat lukt dus niet en ze zei met een lachje nee ik wil je niet meer zien.
Ik keek haar in de ogen en zei OK en ben huilend verder gelopen midden op de
Nieuwendijk ik ben naar een coffeeshop gelopen en heb een dikke joined gerookt om de pijn te verzachten. Ik dacht, ik had haar gewoon moeten vragen of ze mee ging naar de coffeeshop en met mijn gehuil jaag ik haar alleen maar weg. Dus ik ging naar haar huis. Ik moest wel. De pijn was weer zo heftig geworden dat ik iets moest doen. Bij haar huis aangekomen werd mij verteld door haar broer dat ze er niet was. Dus ging ik maar weer naar huis.

Een paar dagen later liep ik over de wallen. Ik was depressief en had nog 100 gulden over, op een gegeven moment liep ik een stille steeg in en een persoon die voor mij liep die draaide zich om ik wist meteen wat er aan de hand was, hij wilde me beroven. Ik kreeg een pistool in mijn zij gedrukt en moest meelopen. Ik had twee grote schroevendraaiers in mijn binnenzak aan elkaar geplakt met een plakbandje die ik met een draai van elkaar kon scheidden. Ik wist dat het gevaarlijk kon zijn in de stad dus die had ik bij me als verdedigingswapens. Onder het lopen ritste ik mijn jas open en pakte de schroevendraaiers, ik draaide ze van elkaar af en stak op mijn overvaller in. Hij had een dikke jas en mijn schroevendraaiers een botte punt die niet door zijn jas heen gingen maar hij kreeg wel een flinke por in zijn ribbenkast. Hij zette het op een lopen en ik achter hem aan. Onder het rennen richtte hij nog zijn pistool op mij en ik ben de eerstvolgende steeg de andere kant op gerend. Het had ook anders kunnen aflopen ik was niet echt bang om te sterven, mijn leven was toch waardeloos zonder Sandra.

Ik heb ook nog gewerkt bij de kermis op het stadion plein daar zag ik Sandra lopen ik riep haar vanachter de kermistent waar ik werkte. Ze kwam naar mij toe en lachte.
Ze was met haar vriend, een Fransman. Ze vroeg me of ik het leuk werk vond, ik zei ja maar ik loog. Ik kon wel huilen maar ik hield mij groot. Ik was eigenlijk ook kwaad op haar en ik haatte haar aan de ene kant om het feit dat ze me zo liet lijden.
En hoe kon ik haar nou ooit ook vergeven dat ze s’avonds met die ander in bed lag. Als ik de kracht had gehad had ik haar gewoon laten gaan maar mijn liefdesgevoel voor haar was sterker dan mijn verstand.

Na twee jaar telefoontjes van mij beantwoord te hebben wilde ze mij niet meer aan de telefoon hebben dus nam haar zus of haar moeder op. Dus ging ik ook s’nachts bellen want zij was altijd nog wel laat op en dan had ik een kans dat zij opnam.
Zij nam dan ook wel eens op maar zei dan ik wil je niet meer spreken en legde dan weer neer. Ik stuurde haar ook nog brieven zo nu en dan en ik heb het geprobeerd met dure parfum te sturen. Iedere keer als ik vond dat het beter met me ging kreeg ik weer de drang om contact met haar op te nemen omdat ik mijzelf weer partij voor haar vond.
Maar ook al was dat zo, ik had het met mijn aanhoudende telefoontjes en brieven voor altijd al kapot gemaakt. Ik was waarschijnlijk de laatste op de wereld waar zij ooit nog iets mee te maken wilde hebben. Op een gegeven moment had ik een mooie off-the-road brommer gekocht en een nieuw trainingspak en dacht opeens van hé ik kan makkelijk met die brommer naar haar huis rijden. Zo gezegd zo gedaan.

Ik belde aan en haar moeder deed open, ik mocht zelfs binnenkomen. Haar zus was er ook. Sandra is er niet zeiden ze. Hoe gaat het met jouw? Ik moest bijna huilen maar ik hield mij groot. Ik zei het gaat goed en ik ging weer. Eigelijk had ik geen energie meer om een leven op te bouwen. Zonder haar had het leven geen zin voor mij. Ze werd een obsessie voor mij.
Geen één andere vrouw kon haar verlies goed maken voor mij. In het tehuis had ik wel een vriendin maar ik heb nooit van haar kunnen houden want ik hield van Sandra. Ook heb ik wel eens in een disco een meisje aangesproken maar die had totaal niet de intelligentie en het hart van Sandra wat al gauw bij het gesprek bleek. Ik kon Sandra ook niet vergeten zolang ik een vrouw vond die Sandra kon overtreffen of evenaren.

Maar het trieste was dat geen enkele meid Sandra kon evenaren.
Sandra en ik wij hoorden bij elkaar. We konden op dezelfde frequentie denken.
Wij waren anders dan anderen. Alleen voelde zij dat niet meer zo en ik nog wel.
Ik kwam haar een keertje tegen op straat toen zei ik: “Hoi” ze zei ook:
“Hoi” en liep snel door.
Ik had tweeduizend gulden thuis liggen en dacht zal ik snel achter haar aangaan en het haar aanbieden in de hoop dat het goed zou komen maar wist ook dat het dan valse liefde zou zijn als het om geld ging dus zag daarvan af.

Ook stapte ze een keertje in de bus waarin ik ook zat en kwam in het bankje voor mij zitten. Ik vroeg haar of we niet eens een keertje wat af konden spreken maar dat wilde ze niet. Als ik haar in het echt zag in levende lijfe dat was net zoiets als dat god verscheen voor een gelovige. Voor haar echte liefde had ik alles gedaan.
Soms kon ik het een tijdje volhouden om haar niet te bellen en geen brieven te schrijven dan probeerde ik haar te vergeten. Maar als ik haar dan weer tegenkwam op straat dan begon de kwelling weer van voren af aan. Ik lag dan s’nachts in
bed aan haar te denken en te huilen.

De dromen over haar waren ook erg. Ik droomde allerlei rare dingen over haar, dat ze bijvoorbeeld blond haar had (terwijl ze zwart haar heeft in het echt) en mij vertelde Sandra niet te zijn. Ik droomde dat ik mij in haar bed verstopte in afwachting van dat ze zou gaan slapen. Ik droomde heel vaak dat ik de metro pakte om bij het station waar zij vlakbij woonde uit te stappen. Ik droomde over het flatgebouw waar zij in woonde. Ik droomde dat we een keertje afgesproken hadden en naar het winkelcentrum gingen.

Op een gegeven moment had ik een baan gekregen als verkoper en deed daarbij ook een opleiding. De eerste twee maanden ging dat goed toen droomde ik over haar dat zij ook ergens een verkoopster was. Ik vond dat het goed met mij ging en begon daardoor Sandra te missen want als het goed met mij ging dan wilde ik weer dat Sandra bij mij zou zijn. Ik was al 20 en het was al 5 jaar uit.
Maar in de wetenschap dat Sandra niks met mij te maken wilde hebben ging ik weer blowen (om de realiteit te ontwijken) waar ik al een tijdje mee gestopt was.
Mijn werk verwaarloosde ik en kwam elke dag te laat. Op een gegevenmoment ben ik helemaal niet meer gegaan. Het maakte mij niet uit ik kon de energie niet opbrengen, zonder Sandra had het leven toch geen zin.

Ik zag haar ook een keertje toen ik met een vriend over de grachten aan het joggen was zij liep weer met een ander vriendje, dit keer een man met Aziatisch uiterlijk. Ik probeerde stoer en nonchalant te doen en riep: “No Cash No Flash” vertaald als: geen geld geen plezier en rende lachend verder. Ik probeerde eigenlijk te zeggen van “ik hoef je niet meer ik ben er overheen” maar mijn gevoel was wel anders, ik wilde haar dolgraag terug.
Er is een keertje geweest dat ik naar haar woning ging omdat haar wilde zien. Toen ben ik bij haar 2hoog op het balkon geklommen maar dat stelden ze niet erg op prijs. Ze (haar moeder, zuster en Sandra zelf) waren er nogal van geschrokken.

Ook ben ik een keer naar haar huis gegaan en toen zag ik dat het raam van haar kamer aan de voorkant openstond waar je niet zo makkelijk naartoe kon klimmen.
Ik vermoedde dus dat zij in haar kamer zat. Ik ben toen in een boom geklommen in het plantsoen voor haar deur en heb vanuit die boomtop (die vanaf de grond gemeten zich op dezelfde hoogte bevond als haar slaapkamerraam) een half uur zo hard als ik kon, haar naam steeds geschreeuwd in de hoop dat ze haar hoofd uit het raam zou steken waarna het raam gewoon dicht werd gedaan. Toen besloot ik mij schuil te houden in de bosjes totdat ze haar woning zou verlaten zodat ik haar aan kon spreken. Ik dacht nog steeds dat als ik haar kon overtuigen dat ik echt van haar hield dat ze dan weer bij me terug zou komen. Maar ik kreeg opeens vreselijke maagkrampen (waarschijnlijk door de emoties) zodat ik op de grond moest gaan liggen en ben toen maar weer naar huis gegaan.

Ik leidde een leven dat bestond uit gokken, blowen en prostituees bezoeken het was een manier om de pijn te kunnen dragen. Als zij twee maal per jaar een andere vriend heeft dan moet ik maar gelijk op gaan zo dacht ik. Zij heeft seks met een ander dan zal ik het ook hebben redeneerde ik. Op die manier kon ik het haar vergeven dat ze met een ander in bed lag s’avonds. Onbewust was ik ook bang geworden om nog een relatie aan te gaan met een vrouw omdat ik zeer gehecht raak aan een vrouw en een vrouw zich schijnbaar heel makkelijk los kan maken van een man en verder kan gaan met een ander. Ik blijf achter met de pijn van de liefdesverdriet. Als ik dus een prostituee bezocht dan was het duidelijk voor mij dat het om het geld ging daarna ging ik weg en had ik geen liefdesverdriet want het ging puur om het geld voor haar, en voor mij om de seks. Dat is toch wel gemakkelijk.

Op een dag moest ik met de nachtbus naar huis en stapte op de verkeerde bus. Toevallig net de bus die naar het huis van mijn ex-vriendin ging. Het was al 9 jaar nadat ik het uitgemaakt had met haar en nog was ik haar niet vergeten. Ik stapte uit vlak bij waar zij woonde en omdat de bus terug voorlopig nog niet kwam besloot ik, om de tijd te doden, even langs haar huis te lopen. Voor haar deur stond een motorfiets en op het balkon bij haar stond een jongeman een joined te roken.
Ik zag dat hij zich fantastisch voelde hij vond zichzelf de man. Ik had op dezelfde manier daar op het balkon gestaan vroeger. Hij zei dat ik van die motor af moest
blijven.

Ik was ook niet van plan om hem aan te raken. Ik vroeg hem of hij vloeitjes had want ik wilde een joined draaien hij ging het huis in van Sandra en kwam terug met vloeitjes en gooide ze naar beneden. Ik vroeg hem of hij de vriend was van Sandra.
Ja zei hij en vroeg of ik een ex-vriend van haar was. Ik zei ja. Het kwam er zielig uit. Ik ben maar weggegaan weer terug naar de bushalte. De volgende dag heb ik weer de bus gepakt en ben naar het huis van Sandra gegaan. De deur op het balkon aan de achterkant stond open. Ik floot, ze zaten TV te kijken, ik hoorde het geluid van de TV zachter gaan. Ik floot nog een keer en ze kwam op het balkon.
Ik vertelde haar dat ik “terug” was en dat ik een horloge voor haar in de brievenbus had gelegd.
Ze zei: “Jij doet net of de tijd heeft stilgestaan” en “Het leven gaat door” ik zei dat ze een domme trut was die niet begrijpt wat ze me aandoet. En dat ze niet weet hoeveel pijn het doet als je iemand heel dierbaars verliest.
Ik wenste haar toe dat als zij ooit een baby zou krijgen dat ze die kwijtraakt zodat zij de pijn kon voelen die ik heb meegemaakt. Ze zei dat ze geen horloge wilde hebben van mij en ook geen parfum.

Dat ze zo makkelijk zei van “Het leven gaat door” vond ik een afknapper ze begreep er gewoon niks van. Ik moest weer huilen. Ik viste het horloge weer uit de brievenbus en ging naar huis. Ik moest denken aan die jongen die daar op het balkon had gestaan de vorige dag en dacht mij wil ze niet maar ze gaat wel met zo een flapdrol. Die gozer stelt niks voor ik ben veel meer waard dan hem. En vanaf dat moment is de pijn weggegaan en werd steeds minder. Ze heeft nu al zoveel andere jongens gehad dat ik geen liefde meer voor haar voel en ze heeft mijn ziel gewoon dood laten gaan.
De man binnen in mij die is gestorven en er is een nieuwe man in mij opgestaan. Een nieuwe man die het nooit meer zal geloven als een vrouw tegen hem zegt dat ze van hem houd en nooit meer weg bij hem zal gaan.

Eigenlijk nadat Sandra mij niet meer terug wilde trok ik ook de conclusie dat vrouwen op een andere manier van mannen houden dan mannen van vrouwen.
Vrouwen houden niet van mannen zoals ik over “houden van” denk want houden
van betekend voor mij, voor altijd tot de dood je scheid. En als een vrouw zomaar over kan stappen op een andere man omdat die meer geld heeft of omdat ze je saai geworden vind of omdat je haar d’r zinnetje niet hebt gegeven. Dan kan ik geen waarde meer hechtten aan een relatie met een vrouw.
Als ik met een vrouw een relatie aanga dan wil ik dat ze altijd bij me blijft. Die zekerheid kan ik niet krijgen dus doe ik ook niks om een relatie te krijgen meer. Zo blijf ik altijd alleen. Het is (besefte ik achteraf) ook niet een kwestie van liefde van vrouwen of liefde van mannen want er zijn ook mannen die na een lange relatie hun vrouw in de steek laten of bedonderen zonder dat ze dat verdient heeft.

Tijd heelt alle wonden zeggen ze en dat is ook zo. Na tien jaar heftige pijn van de liefdesverdriet te hebben gevoeld, is het verschrikkelijk lekker om een leven te hebben zonder die pijn.
Ik heb weer zin om een leven op te bouwen er weer wat van te gaan maken in de toekomst. Misschien is het wel beter om alleen te blijven want 7 maanden een leuke tijd met een mooie en lieve vrouw weegt niet op tegen 10 jaar liefdesverdriet. Sandra kon er ook niks aan doen het was een samenloop van allemaal ongelukkige omstandigheden die ons uit elkaar hebben gehaald. En ik was gewoon een vriendje zoals alle ander vriendjes die ze al had gehad, niks bijzonders verder.
En Sandra was voor mij de enige echte in mijn hele leven. Hoewel je nooit weet wat er in de toekomst zal gebeuren.

Maar hoe ouder ik wordt hoe kleiner de kans dat er ooit een vrouw in mijn leven komt die Sandra kan evenaren. En met minder neem ik geen genoegen.
Ik ben gelukkig in mijn eentje. Whitney Houston zingt wat ik voel. The greatest Love of all is inside of me.
Ik heb een manier van leven gevonden waarbij ik mij gelukkig voel als single en wie weet kom ik nog wel eens een vrouw tegen waarmee ik het wel weer wil wagen. Ik heb het wel al een keer een paar keer geprobeerd hoor, met een andere vrouw. Bijvoorbeeld met een vrouw die wel niet zo sexy was maar waarvan ik dacht dat ze van binnen beter in elkaar zat wat niet zo bleek te zijn. Ook heb ik het geprobeerd met een hele mooie vrouw van buiten die van binnen wat minder mooi was maar dat werkte dus ook niet. Eigenlijk zijn er nog weinig vrouwen waar ik mij aan zou willen wagen.

Er moet gewoon een vrouw komen die mij inpakt zonder dat ik daar tegenstand aan kan bieden. Het type balletdanseres wat je wel eens op Rai Uno ziet in zo een fantastische televisieshow.

Marco 35 jaar uit Amsterdam